Dat is wat Greetje, onze oudste vrijwilliger in het hospice, omschrijft als belangrijk in het werken in het hospice, en wat zij er waardevol aan vindt.

Greetje Kuip werd in 1939 als jongste geboren op de boerderij Rozenburg. Als jongste dochter bleef zij het langste thuis en kon zo haar ouders te ondersteunen. Die vonden dat wel prettig, maar Greetje wilde toch meer. Zij besloot een opleiding verpleegkunde te volgen in Leiden en dat bleek erg goed bij haar te passen. Toch heeft zij de opleiding niet afgemaakt, want de liefde riep haar terug naar Texel.

Zij trouwde met Dirk Roeper, ook opgegroeid op een boerderij, maar wel van een ander geloof, wat in die tijd nog  problematisch was. Toen ze 3 jaar getrouwd waren, solliciteerden ze in 1967 naar een schapenbedrijf in oostelijk Flevoland. Na een uitgebreide test in Zwolle kregen ze het bedrijf toegewezen.

Greetje en Dirk hebben 10 jaar met plezier gewerkt in Flevoland. Toen  kwamen ze in de gelegenheid om samen met Maarten, de broer van Dirk, verder te gaan op twee bedrijven op Texel: De Kamp en De Fenne. Terug op het eiland was in het begin niet makkelijk, zij moesten weer erg wennen. Greetje werkte natuurlijk mee op de boerderij en heeft ook 30 jaar op de markt in Den Burg  gestaan, waardoor zij heel veel mensen heeft leren kennen. Inmiddels wonen Greetje en Dirk alweer 25 jaar in Den Burg, hun jongste zoon nam de boerderij De Kamp over. Een zoon van Maarten, de broer van Dirk, zit op de Fenne met een bedrijf voor tentoonstellingsbouw.

Greetje heeft veel  vrijwilligerswerk gedaan: ze kwam in het bestuur van de Plattelandsvrouwen. Dat was toen nog een heel actieve vereniging. Greetje zat 6 jaar in het bestuur als  secretaresse en daarna nog een aantal jaren in de reiscommissie. Dat was een heel gezellige tijd, waar Greetje een aantal goede vriendinnen aan heeft overgehouden. Zij organiseerden fietstochten, dagtochten en ook meerdaagse reizen naar bijvoorbeeld Londen. Greetje bewaart daar goede herinneringen aan.

Voor zij in het hospice kwam werken, was zij vrijwilliger bij Café Doodgewoon. Ook heeft zij haar leven lang, dankzij haar verpleegkundige opleiding, familie en vrienden geholpen met verzorging en verpleging. Toen ze jong was heeft zij gebakerd, later begeleidde zij onder andere haar eigen ouders,  maar ook regelmatig  familie en vrienden, bij ziekte en aan het eind van hun leven. Zo kwam haar opleiding verpleegkunde toch goed van pas.  

Toen het hospice vrijwilligers zocht, dacht zij eerst dat zij daar te oud voor was, maar ze wilde het toch graag proberen om haar ervaring ook daar in te kunnen zetten. Inmiddels doet zij dat ook al weer een aantal jaren en het bevalt haar heel goed. Zij wil graag open blijven staan voor anderen. Greetje: “Je ziet dat mensen zich gehoord voelen en ontspannen. Het zelf inroosteren is prettig. Soms is het werk lichamelijk zwaar, maar als je dit bespreekt met de leiding wordt er een oplossing gezocht en gevonden”.

Dat ze regelmatig geconfronteerd wordt met de dood vindt zij geen bezwaar: “Dat hoort ook bij het leven”.