Interview met de gast Joke Overbeeke in het Hospice Texel, juni 2022.

Door Luciette van Hezik

“Op het moment dat ik in het hospice ben gekomen, heb ik die omhulling die jij mij zo toewenste, hier zo mogen ervaren. Dat de impact van zoveel liefde, warmte en gedragenheid hier al in praktijk wordt gebracht, dat had ik eigenlijk nooit verwacht, dat het al zo gegeven kan worden. Die omhulling vind ik ook in het feit dat ik hier vers eten krijg en dat er aandacht is voor mijn ziel. Er is gewoon ruimte voor: wat wil jij? Dat ik echt zo moet nadenken; ik weet niet eens meer wat ik wil eten. Ik heb zo lang die proteïne-drankjes gekregen, dat ik nu weer normaal kan eten, met smaak, dat vind ik zo geweldig! Die omhulling gaat 24 uur per dag gewoon door, steeds met wisselende mensen maar de basis is hetzelfde.
Het begrip bijna-thuis-huis is hier een soort vlag om de gasten het gevoel te geven van een thuis. De deskundigheid in het aanvoelen van wat iemand nodig heeft, geeft mij ook het gevoel dat ik hier thuis ben en me senang voel, met ook alle kaarten, mineralen en mooie bloemen om me heen. De vrijwilligers zetten de toon en ze krijgen het vertrouwen van coördinator Lonneke Legierse, van het hele bestuur en de professionele hulpverleners, zij staan allen achter hen in het vertrouwen. Daardoor kunnen zij hun werk ook goed doen, zonder dat iemand hen op de vingers kijkt. Het is fijn om te zien dat zo'n organisatie er al een aantal jaren duidelijk staat en dat het ook goed werkt.
Zo stonden ze ook open voor mijn voorstel om nog een extra mijmerhoekje in de tuin te creëren waar de gast of een familielid zich al mijmerend even kan terugtrekken in de mooi aangelegde tuin. Er hoeft geen sturing plaats te vinden als je vanuit je hart ziet wat er moet gebeuren. Een cirkel van professionele hulpverleners, van thuiszorg Lekker Tuus die elke dag komen en overleggen wat ik wil en nodig heb met ook een goede overdracht naar mijn eigen huisarts, die is rond. De basis van kracht, de zelfstandigheid om aan te voelen wat echt nodig is.

De eenheid in verscheidenheid.
Ruim zestig mannen en vrouwen werken hier die verschillend zijn, allemaal gepokt en gemazeld door het leven. Iedereen heeft zijn eigen ups en down meegemaakt en dan komen ze hier en iedereen heeft de neiging om wat hij zelf het belangrijkste vindt, door te voeren, maar dat kan niet. De basis moet gewoon eenheid zijn om voor de gast te zorgen en dat wordt hier wonderbaarlijk goed gedaan. Dus als ze met z'n tweeën werken, dan weet je ook dat er gewoon twee verschillende meningen, ideeën zijn, dan zoeken ze naar de harmonie: wat is voor de gast het beste? Dan ben ik echt van onder tot boven geraakt dat dit kan, dat het er al is. Het is een onderdeel van mijn werk geweest om daarnaar te streven en dan kom je hier: ze doen het hier al zeven jaar! Dat vind ik zo bijzonder en in die omhulling, wat de hospice kan geven, kom ik helemaal tot rust, er komt vrede, ik hoef me nergens meer zorgen over te maken. Mijn kinderen pakken het op, ze vinden het fijn om hier te komen en dan worden ze ook verwend met aandacht.
In plaats van dat ik strompelend in huis van de stoel naar de keuken ga en bedenk: o ja, ik moet wat eten, ik moet weer zo'n flesje, word ik hier in een rolstoel naar de gedekte tafel gebracht met een bloemetje erbij, fantastisch!
Het zijn ook de sterke vrouwen en mannen die gewoon zeggen: we moeten niet werken via systemen of financiën of vanuit het hoofd, maar weer teruggaan naar het gewone hart-bewustzijn, wat dan ook de basis is voor het werken hier. Ik hoor van verschillende mensen dat als ze hier geweest zijn, dan gaan ze met een blij gezicht op de fiets weer naar huis.
Die schaal van de bedding van liefde, aandacht en respect is voor mij een complete verrassing geworden. Dat woord omhulling is precies wat ik voelde, dit als een warme deken te ervaren en toch houd ik de regie. Als er hier misschien een verjaardag gevierd kan worden van mijn oudste kleinzoon, dan kan dat natuurlijk! Het zijn de kleine dingen, kleine wondertjes die groot uitpakken voor iemand die gewoon weet dat hij weggaat, gaat sterven, maar het hele proces is zo mooi.

Je liet het woord ziel net even vallen, hoe beleef je dat in deze situatie? Jouw ziel?
Mijn ziel is degene die vanuit het licht komt, die in mijn lichaam is gaan wonen om een bepaalde taak hier te volbrengen en het streven naar een betere wereld. De quote: 'Verbeter de wereld en begin bij jezelf', heb ik in mijn leven ook als leidraad genomen en nu voel ik dat ik klaar ben met dat werk. De pionier is klaar, de ideeën zijn klaar en het is hier al vormgegeven. Het voelt rond, klaar, ik kan er een punt achter zetten en ik ga weer terug naar het licht. Eigenlijk heel simpel! Maar het is wel een reis om op terug te kijken waar je U tegen zegt, de trots die voel ik ook. Ik ben trouw gebleven aan het licht, als een soort basisgevoel in mijn leven en daar kan je op vertrouwen.

In welke fase ben je nu in de zin van het proces in je leven van loslaten, waar sta je, hoe ervaar je het en waar ga je heen?
The struggle for life, zeker als vrouw alleen met 2 kinderen, is het nu helemaal veranderd in dat ik alles mag loslaten, wat ik niet gewend ben. Als een soort beloning van dat wat je ergens in hebt gestopt aan gevoel, liefde en betrokkenheid, aandacht en respect voor mensen, dat krijg ik nu hier dubbel en dwars weer terug. Daar ben ik zo dankbaar voor dat het aanwezig is, dat het hier getoond wordt, gegeven wordt. Gratis en voor niets maar vanuit het hart. Er is niemand hier die iets voor geld doet, de beloning is gewoon dat we met elkaar kunnen delen. De blijdschap hier met allemaal mensen die stuk voor stuk blij zijn dat ze kunnen geven. Ik zou echt alle mensen zo'n overgang toewensen met zoveel omhulling van lieve mensen en wat de aarde geeft wat meehelpt om de overgang makkelijker te maken en niet vanuit strijd het hoeft te doen.
Ik heb een gedichtje al gemaakt:

'In een nieuwe begin ligt het einde al besloten,
maar in elk einde ligt een nieuw begin.'

Een doorgaand proces van het leven zelf en wij zijn een onderdeel van het proces. We kunnen het niet beheersen, ik wil het ook niet beheersen, de natuur, de godheid, de intentie van je hart is vele malen groter dan wat we moeten beheersen en sturen. Hoe meer ik me daaraan kan overgeven, hoe groter en wijzer en liefdevoller het allemaal wordt. Als ik erover praat, dan voel ik het ook, dan trilt ook de liefde in mijn lichaam.
Liefde is het leven, hier gaat het om.”