Door Kees Dekkers
Toen Brigitte en ik medio 2009 neerstreken op Texel, viel ons al snel op dat het nogal gevoelig lag voor Texelaars om niet op het eiland geboren te zijn, maar aan de overkant in het ziekenhuis in Den Helder. We hoorden binnen families grapjes dat hij of zij toch geen echte Texelaar was, want geboren in Den Helder. Eenzelfde soort gevoeligheid bespeurden we met betrekking tot het levenseinde. Mensen wilden meer dan graag gewoon sterven op hun eigen eiland. Het werd als pijnlijk beleefd als iemand in de terminale fase van zijn of haar leven overgebracht moest worden naar het ziekenhuis of een verpleeghuis aan de overkant. We vroegen ons af waarom er op Texel geen hospice was. Tja, er was wel degelijk eerder over gedacht, maar concreter was het niet geworden.
We besloten een nieuwe poging te wagen. We polsten de huisartsen, Omring en tal van Texelaars. Het werd snel duidelijk dat dit nieuwe initiatief meer dan welkom was. Een initiatiefgroep werd opgericht, een jaar later omgevormd tot het bestuur van het hospice in oprichting. Er werd gezocht naar huisvesting en toen geen passende ruimte gevonden werd, werd besloten een nieuw pand te bouwen. Woontij was bereid de bouw voor haar rekening te nemen, de gemeente wees een kavel toe en het bestuur zocht middelen om de inrichting te kunnen financieren. Toen bleek hoezeer de komst van een hospice gewaardeerd werd. Texelse fondsen gaven ruime bedragen, bedrijven boden forse kortingen en mensen kochten certificaten of haalden op verjaardagen en jubilea geld op voor het hospice. En heel belangrijk, tientallen vrijwilligers meldden zich om in het hospice te gaan werken. Op 27 juni 2015 werd het hospice geopend door toenmalig burgemeester Giskes (foto).
Sindsdien is er veel gebeurd. Meer dan 60 gasten hebben samen met hun naasten hun laatste dagen in het hospice doorgebracht. Zij werden begeleid door hun eigen huisarts en Omringmedewerkers. Een coördinator en ruim 60 vrijwilligers verzorgden de dagelijkse gang van zaken van 's morgens 07.00 uur tot 23.00 uur. In de nacht was er een professionele kracht van Omring in huis. In 2019 werd het hospice door Woontij overgedragen aan het bestuur van Hospice Texel. Van huurder werden we dankzij de gulle steun van lokale fondsen eigenaar van wat nu ons eigen pand is.
In de afgelopen vijf jaar hebben we in het hospice veel verdriet gezien. Afscheid nemen van een geliefde naaste is nooit gemakkelijk. Tegelijk waren er ook veel momenten waarop het leven gevierd werd. Zo kon een gast nog één keer knuffelen met een lammetje en werd een andere gast getrakteerd met het bezoek van een paard. Gasten vierden soms nog een laatste verjaardag en een enkele maal zelfs een huwelijksjubileum. Het Visserskoor zong voor een gast die zelf elders altijd koorlid was geweest. Veel gasten genoten van de maaltijden die de vrijwilligers kookten en waarbij altijd rekening gehouden werd met hun wensen. Vaak konden gasten hun kamer niet goed meer verlaten, maar wanneer ze nog mobiel genoeg waren om naar de huiskamer te komen, kon er samen televisie gekeken worden, maar vooral veel samen gepraat. Van de betrokken families hoorden we later hoezeer gasten hun verblijf in het hospice gewaardeerd hadden. Zo kregen we een plant voor de tuin cadeau. En dat moest per se een pluimplant zijn als blijvende pluim voor alle vrijwilligers.
Het lustrum van het hospice viel midden in het coronatijdperk. Vieren kon niet en het was sowieso een stille tijd voor het hospice. Maar inmiddels zijn we weer volop in bedrijf en kijken we uit naar de gasten die er zijn en nog gaan komen.
